مرضیه

مرضیه اااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااا مرضیه
مرضیه اااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااا مرضیه
 مرضیه ااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااا مرضیه
 مرضیه ااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااا مرضیه
 مرضیه ااااااااااااااااااااااااااااااااااااا مرضیه
 مرضیه ااااااااااااااااااااااااااااااااا مرضیه
 مرضیه اااااااااااااااااااااااااا مرضیه
 مرضیه اااااااااااااااااا مرضیه
 مرضیه اااااااااااا مرضیه
مرضیه ااااااا مرضیه
 مرضیه ااا مرضیه
 مرضیه مرضیه

مرضیه مرضیه
مرضیه مرضیه

مرضیه مرضیه

مرضیه مرضیه
مرضیه مرضیه
 مرضیه ااااااااا مرضیه
مرضیه اااااااااااااا مرضیه
مرضیه ااااااااااااااااااااااا مرضیه
 مرضیه اااااااااااااااااااااااااااااااااا مرضیه

لبانت

پـــــــــــــــرواز را دوســــت دارم

وقتـــــے

از ارتفاعــــات لبانــــــت

به عمــــق آغوشـــت سقـــوط میکنــــم

چـــه سقــــوط دلنشینــــے

راستــــے میدانستــــے

پــــــــــــــرواز را تـــو یـــادم دادے...

تو

نفس ،

شاید دلیلی باشد

برای زندگی ،

اما بی شک

” تـــــو “

بهانه ی آنی

مرابغل مکنی

 وقتی مرا بغــــــــل میکنی 

   چنان جاذبه ی آغوشـــــت 

   به جاذبه زمین غلبـــــه میکند 

  که روحم به پــــرواز در می آید… 

دوساعت

دو ساعتی که به اندازه‌ی دو سال گذشت
تمام عمرِ من انگار در خیال گذشت

 -ببند پنجره‌ها را که کوچه ناامن است...
نسیم آمد و نشنید و بی‌خیال گذشت

درست روی همین صندلی تو را دیدم
نگاه خیره‌ی تو... لحظه‌ای که لال گذشت

- چه ساعتی‌ست ببخشید؟... ساده بود اما
چه‌ها که از دل تو با همین سؤال گذشت

...

گذشت و رفت و به تو فکر می‌کنم ـ تنها ـ

دو ساعتی که به اندازه‌ی دو سال گذشت

احساس زیبا

ای دریغا لحظه ای آمد که لب هایم                          سخت خاموشند و بر آنها  کلامی نیست

خواهمت بدرود گویم  تا زمانی دور                         زآنکه دیگر با توام شوق سلامی نیست

 

رفتم

رفتم ، مرا  ببخش و مگو  او وفا نداشت            راهی  به  جز  گریز برایم  نمانده  بود

 

این  عشق  آتشین   پر  از  درد  بی امید          در  وادی  گناه و  جنونم  کشانده  بود

 

رفتم  که داغ بوسه ی پر حسرت  تو  را             با  اشکهای  دیده  ز  لب شستشو دهم

 

رفتم  که   نا تمام   بمانم  در  این  سرود           رفتم  که  با نگفته به  خود  آبرو دهم

 

رفتم ، مگو مگو که چرا رفت ، ننگ بود               عشق من و نیاز تو و سوز و ساز ما

 

از پرده ی خموشی و ظلمت ، چو نور صبح          بیرون  فتاده بود  به یک باره  راز ما

 

رفتم که گم شوم چو یکی قطره اشک گرم            در لا به لای  دامن شب رنگ زندگی

 

رفتم  که  در سیاهی  یک  گور  بی نشان             فارغ شوم ز کشمکش و جنگ زندگی

 

من از دو چشم روشن و گریان گریختم                   از خنده های وحشی  طوفان گریختم

 

از  بستر  وصال  به آغوش  سرد  هجر                    آزرده  از  ملامت   وجدان  گریختم

 

ای سینه در حرارت سوزان خود بسوز                    دیگر سراغ شعله ی آتش ز من مگیر

 

می خواستم که شعله شوم سرکشی کنم            مرغی شدم به کنج قفس بسته و اسیر

 

روحی مشوشم که شبی بی خبر ز خویش             در  دامن  سکوت  به  تلخی   گریستم

 

نالان  ز کرده ها و  پشیمان  ز گفته ها                    دیدم  که  لایق  تو  و عشق  تو  نیستم

 

احساس

ترشحات خوبی هایت..

 به سنگین ترین نقطه قلبم رسیده است

سبک تر شده ام حالا،مثل پروانه

استشهاد سلولهای بدنم گواهی میدهد

به بیکران شدن روحم در انزوای جسمت

من در ترانه های تو غرق شده ام

جنگ دست و پایم بی فایده است

وقتی روحم را از چنگم در اورده ای 

من با تو زنده ام یا مرده ؟

عشق

وقتی دو قلب برای یکدیگر بتپد،
هیچ فاصله ای دور نیست،
هیچ زمانی زیاد نیست
و هیچ عشق دیگری
نمی تواند آن دو را از هم دور کند.
محـــــــکم ترین برهـــــان عــــــشق، اعتـــــــــماد است..

 

گرفتارم به تو

باد خواهد برد عشقی را که من دارم به تو
بعد از این یک عمر بی مهری بدهکارم به تو

تو همیشه در پی آزار من بودی ولی
من دلم راضی نشد یک لحظه آزارم به تو
...
راست می گویم ولی حرف مرا باور مکن
این که ممکن نیست دل را باز بسپارم به تو

خوب می دانم برای من کسی مثل تو نیست
خوب می دانم که روزی باز ناچارم به تو

می روم شاید دلت روزی گرفتارم شود
می روم .... اما گرفتارم ... گرفتارم به تو